01. Myślami daleko od rzeczywistości

musica

„Myśli, które oddychają, i słowa, które palą.”

 Thomas Gray – Ciemnia

          Szmaragdowozielona sukienka leży na równo posłanym łożu. Na miękkim dywaniku stoją delikatne sandałki idealnie dopasowane do reszty stroju. Gdzieś w szafie wisi coś na styl bolerka. A w szufladzie toaletki schowane są diamentowe kolczyki od babci.

        Siedząc bez ruchu pod oknem, oddzielającym pustą przestrzeń ciemnego pomieszczenia od słonecznego krajobrazu Sealey, spoglądam na wszystkie wydarzenia ostatniego czasu z przymrużeniem oka. Przynajmniej tak mi się wydaje.

      Nie rozpaczam nad utratą przyjaciela, ale też nie cieszę się z nadchodzącego balu i całonocnej zabawy. Wszystko jest mi teraz obojętnie. Na chwilę obecną wyzbyłam się wszelkich myśli i emocji. Bo i tak nie mam wpływu na to, co się stanie. Nawet nie chcę, żeby było inaczej. Nasze życie jest zaplanowane, a my nie posiadamy mocy, by cokolwiek zmienić. Zresztą po co? Może i lepiej, że nie musimy przejmować się jutrem. Życie z dnia na dzień jest dużo prostsze, niż planowanie go, a potem stykanie się z rozczarowaniami. Żałuję tylko, iż ta prawda dotarła do mnie dopiero teraz, kiedy już straciłam wszystko. Przecież mogło być tak pięknie. Niestety ja chciałam, aby było jeszcze lepiej. W tej chwili wiem, że pragnęłam niemożliwego. Próbowałam stworzyć Eden. Żaden człowiek nie ma takiej władzy i mocy, by sprowadzić raj na ziemię. Wszyscy musimy poczekać, aż nadejdzie nasz czas.

             Już pora. Słońce powoli ucieka za wyraźnie zaznaczony horyzont. Niebo przybrało barwę soczystej czerwonej pomarańczy. Czy to możliwe, że każdy zachód pachnie szczęściem?

Wiatr się uspokaja. Liście na drzewach prawie się nie poruszają. Przyroda powoli zasypia. Poszarpane chmury znikają z kopuły nieba. Świat milknie czekając na odzew miłości. Jednak ta nie chce się pojawić. Gdzieś znikła. Schowała się. I dopóki ludzkość nie uwierzy, dopóty nie zaszczyci nas swą obecnością.

Zakładam jedwabną suknię myśląc, co dalej i wciąż rozważając możliwość ucieczki. Ale widok lekko opadających na ramiona lśniących włosów dodaje odwagi do działania, choćby szalonego. Sandałki na niskiej szpilce sprawiają, że jestem pewniejsza siebie. A kolczyki przypominają dźwięczące mi od dziecka w głowie słowa babci: „Będąc sobą, jesteś najsilniejsza”.

Wyszłam do malowniczego ogrodu. Rozejrzałam się wokół. Niewielki staw. Przy nim wiekowa wierzba. I ławka… Ławka, na której wciąż leży Jego marynarka. On nigdy po nią nie wróci. A ja nigdy nie odważę się jej stamtąd zabrać. Tak samo, jak nigdy nie usłyszę tego silnego, aczkolwiek łagodnego głosu. Nie ujrzę Jego niebieskich oczu, ani rozwianej czupryny. Nie poczuję delikatnego dotyku, ani zapachu wody kolońskiej, którą mu kupiłam na urodziny. 

To wszystko odchodzi w niepamięć. Smutek zanika. Jednak do końca nigdy się nie ulotni. Bo szczęścia nie da się stracić. Nawet w tak beznadziejnej sytuacji. Zawsze pozostanie jakaś iskierka trzymająca przy życiu. Należy ją tylko odpowiednio pielęgnować. Nie zasypywać złymi wspomnieniami. Lepiej pozytywnie patrzeć na świat. Ale w jaki sposób tego dokonać? To nie jest takie proste, jak się wydaje. Ciężko załatać głębokie dziury tak, by się ponownie nie rozwarły. Albo chociażby tak, aby do nich nie wpaść i nie utonąć w gruzach smutku. 

Tak zamyślona nawet nie spostrzegłam, kiedy doszłam do altany, a z moich oczu wypłynęły słone łzy. Nie, nie mogę teraz płakać. Muszę się wziąć w garść. Nie mogę w takim stanie pokazać się Mattowi. Nie dzisiaj. Nie zepsuję mu tego wieczoru! Wiem, jak ważne to dla niego wydarzenie. Mówił mi. Nie chcę go zawieźć.

- Ellein.

Otarłam szybko łzy, bo przede mną stanął wysoki brunet w eleganckim markowym garniturze. Spojrzałam w jego szare oczy. Mówiły o szczęściu, jakie dzisiaj go spotkało. Cieszył się całym sobą, że idziemy na ten bal. Tak, to był zdecydowanie jeden z piękniejszych dni w jego życiu. Chciałabym, aby zapamiętał go do końca swoich dni. Ale nie ze względu na to, że wciąż mu się żaliłam, tylko dlatego, iż przed nami świetna zabawa.

- Jesteś gotowa? – zapytał podając mi rękę. Dostrzegłam nutkę niepokoju w jego spojrzeniu. Zauważył, że płakałam. A tak bardzo nie chciałam mu popsuć tego wieczoru. Mam tylko nadzieję, że nie będzie się tym długo zadręczał.

- Tak, możemy jechać – próbowałam szczerze się uśmiechnąć. Z jakim skutkiem? Nie wiem. Na szczęście Matt już wyprowadzał mnie z ogrodu i nie miał jak spojrzeć mi w oczy.

***

Przez większość drogi milczeliśmy. Ślepo wpatrywaliśmy się w jakieś punkty w limuzynie. Oboje byliśmy pogrążenie w szerokim oceanie myśli. W takim, który nie ma ani początku, ani końca. W nim wszystko jest możliwe. Albo utrzymasz się na powierzchni , albo opadniesz bezwładnie na dno. A tam… Jeszcze więcej różnych myśli. I tych pięknych, i tych trochę gorszych. Nigdy nie wiesz, co cię spotka. Być może ta otchłań będzie kojąca dla twojej duszy. Tak przeważnie jest w moim przypadku. Ale może i się zdarzyć tak, że po wypłynięciu na brzeg nie odzyskasz upragnionego spokoju. Nie będziesz mógł spokojnie oddychać, a twoje serce będzie niespokojnie bić. Od czego zależy ta różnica? Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć sobie sam.

Ocean myśli… Jakie są te myśli? Słuszne? Takie, które pomagają żyć i wyjaśniają sens egzystencji tak marnej istoty, jaką jest człowiek? A może tutaj chodzi jedynie o to, by uciec przed prawdą, zakryć przed nią oczy i schować się pod peleryną?

Jaki sens miała ta cisza panująca w limuzynie? Baliśmy się rozmowy? Czy po prostu nie chcieliśmy psuć sobie humorów? Ale czy to dobry sposób? Nie lepiej wyjaśnić wszystkie sprawy, póki rany są jeszcze świeże? Potem może być tylko gorzej. Rozgrzebywanie strupów boli. Lecz, co mielibyśmy wyjaśniać? Już tyle razy rozmawialiśmy na ten temat. Wszystko powinno być jasne. Oboje dobrze wiemy, co się dzieje. Od wczoraj przecież nic się nie zmieniło.

Nie wiem. Nie mam pojęcia, dlaczego. Nie mam też sił, by dłużej zastanawiać się nad tym wszystkim. Wolę rozkoszować się chwilą i panującą w niej ciszą głośną od myśli.

- Proszę pana – z kokpitu kierowcy doszedł nas głos szofera – jesteśmy na miejscu.

Matt wyrwany z tornada zmartwień założył szybko marynarkę. Mnie natomiast podał bolerko. Po chwili kierowca otworzył nam drzwi. Pierwszy wysiadł chłopak, a za nim ja. Kiedy limuzyna odjechała, chwycił moją luźno opadającą wzdłuż tułowia rękę i, można rzec, pociągnął w stronę schodów prowadzących do hotelu.   

Przy wejściu, ochroniarz sprawdził zaproszenia, po czym mogliśmy wejść do środka. Ale coś mnie trzymało. Jakaś nieziemska siła, która radziła, bym wróciła do domu. Miałam dziwne wrażenie, że ta noc zmieni życie wielu ludzi, w tym moje. Jednak, co jeszcze złego może mi się przydarzyć? Chyba nic. Tak wiele przeżyłam. Dlaczego więc miałabym tam nie wejść?

- Ellein, coś się stało? Źle się czujesz? – Matt stał przede mną z przerażoną miną. Co chwilę zerkał na wchodzących do budynku gości, jego znajomych. – Może chcesz wrócić do domu? Jeśli nie masz ochoty, nie musimy tam iść.

Puste słowa. Wiedziałam, że bardzo mu zależy, żeby tam pójść. Wyczekiwał tego balu od kilku dobrych miesięcy. Aż dzisiaj jest. A teraz miałby wrócić do domu? Przeze mnie? Nie, nie zrobię mu tego. Nie przez to, że nawiedziły mnie jakieś głupie wątpliwości.

- Chodź, kochanie. Alfred zaraz podjedzie. Wrócimy do domu. – Złapał mnie za rękę, a drugą sięgnął po komórkę.

- Matt, nie – wyrwałam się z uścisku. – Nic mi nie jest. Po prostu się zamyśliłam – skłamałam i szybko weszłam do holu tego luksusowego hotelu.

Mój chłopak, trochę zdziwiony, wszedł za mną. Po raz kolejny zmusiłam się do uśmiechu. Choć tym razem wyszło mi dużo lepiej. Widząc jego zaskoczoną minę, nawet koń by się uśmiał.

- Zaczyna się – spojrzał na mnie z oburzeniem, by już po chwili się uśmiechnąć.

Dokładnie, zaczyna się. Ale nic przyjemnego. Zabawa i tłum ludzi, którzy będą zadawać niepotrzebne pytania. Wolałabym tego uniknąć, lecz dla Matta zrobię wyjątek. Ten jeden raz.