02. Coś tu nie gra

musica

Karuzela barwnych krynolin

Zatacza koła na parkiecie

W rytm melodyjnej powieści

Toczą się ociężałe cielska

Baronów przy tym fruwają

Książęce motylki

Zapachniała soczysta strawa

Bąbelki z kieliszków ulatują

Zegar wybija północ

Drobna panna zasłabła

Rycerz ją niesie na ramionach

Nie troszczy się o jej odzienie

Tylko biegnie by ją ratować

„Ludzie są bezradni wobec losu, są ofiarami czasu. I własnych uczuć...”

John Irving

                Nagle przestałam myśleć o wszystkim, co przykre i smutne. Weszłam do pięknie przystrojonej sali balowej. Klimat imprezy przenosił każdego do odległych czasów średniowiecza. Na parkiecie wirowały dostojni rycerze ze swoimi damami serca. Pomieszczenie mieniło się od różnorakich kolorów pięknych sukni  odbitych w świetle kryształowych lamp. Jakbym przeszła przez lustro niczym Alicja z Krainy Czarów.

                W dali pokoju stały bogato zastawione stoły. Przykryte najdroższymi obrusami były podporą dla delikatnej porcelanowej zastawy. Biel naczyń była jeszcze bardziej rozświetlana przez płomień wysokich świec. Ich blask nadawał również smakowitości wszelkim potrawom. Nie były one wymyślne. Zwyczajna, domowa kuchnia, a jednak dania swoim subtelnym zapachem zapraszały do tego, by je skosztować. 

                Muzyka łagodna. Klasyczne rytmy walca angielskiego. Tańczącym przygrywał pianista. Elegancko ubrany we frak, choć znudzony swoją pracą, wkładał w nią całe serce. Tę miłość do muzyki czuło się w powietrzu. Może też właśnie dlatego ludzie tak chętnie poddali się pląsom.

                Matt przeprowadził mnie przez salę i zaprosił do stolika, przy którym nikogo jeszcze nie było. Nalał do kieliszków szampana. Wznieśliśmy toast.

                - Ellein? Jesteś pewna, że nie chcesz wrócić do domu?

                - Przecież nie mogę wciąż siedzieć bezczynnie w czterech ścianach. To na pewno nie zmniejszy mojego cierpienia.  

     Zapadła chwila ciszy, jeśli tak można nazwać rozbrzmiewającą wkoło muzykę. Milczenie między nami przerwał kelner. Średniego wzrostu mulat podszedł do naszego stolika. Miał kruczoczarne włosy upięte w kucyk. Niewielki zarost dodawał mu lat. Ubrany, jak reszta obsługi, w białą koszulę i ciemne spodnie w ręku trzymał tacę z przystawkami.

     - Czy mogę czymś służyć? – głos miał lekko zachrypnięty.

     Matthew spojrzał na mnie pytająco. Pokręciłam głową, a chłopak dał znak kelnerowi, by odszedł.

     - Gdyby czegoś państwo potrzebowali, służę pomocą – ukłonił się i zniknął w tłumie.

     Miałam nieodparte wrażenie, że mimo szczerych chęci, kelner był nachalny. Dziwnie się na nas patrzył i jakby oczekiwał, że o coś go poprosimy. Chyba jestem zmęczona. Nie myślę trzeźwo. Wszystko mi się wydaje takie nienaturalne. Jakby rzeczywistość stała się koszmarem.

     Próbowałam skupić się na posiłku. Na smakach, jakimi przyszło mi się delektować. Zapiekane brokuły z mozzarellą podbiły moje podniebienie. Ujęły mnie swoją delikatnością. Jednocześnie danie było bardzo wyraziste. Podkreślone białym winem smakowało jak ze snu. Tylko, że ja wciąż czułam na sobie wzrok tego Latynosa. Co chwilę odwracałam głowę i szukałam w tłumie kelnera. Nigdzie go nie było. A jednak wyczuwałam jego obecność.

      Lecz nie przyszłam tutaj po to, by znów się denerwować. Miałam się bawić. Albo chociaż udawać, że jestem szczęśliwa. Dla Matta.

      - Zatańczymy? –Chłopak poprosił mnie do tańca.

                Weszliśmy na parkiet. Matt jedną ręką objął mnie w talii, drugą splótł z moją prawą dłonią. Ja zaś wsparłam się na jego ramieniu. Zaczęliśmy razem z innymi wirować. To się wznosiliśmy, to opadaliśmy. Przemieszczaliśmy się po obrębie kwadratu w takt muzyki. Mój chłopak potrafił tańczyć. Przez kilka lat chodził do szkoły tańca. Czasami ćwiczyliśmy razem w parku. Nie był to jednak  ten sam taniec, co przed miesiącem z Crisem, człowiekiem który potrafił zaczarować parkiet. On sprawiał, że w jego ramionach czułam się jak wiatr pomiędzy chmurami. Byłam lekka niczym piórko. Jakbym miała skrzydła. To było niesamowite uczucie. Niestety już nigdy nie powróci, tak jak ten, który był częścią mnie.

                Śmierć jest okrutna. Tym bardziej, gdy chodzi o przyjaciół. 

                Z Crisem znałam się od dziecka. Bawiliśmy się na jednym podwórku. Później chodziliśmy do tego samego przedszkola i szkoły. Byliśmy jak rodzeństwo. Rozumieliśmy się bez słów. Zawsze się wspieraliśmy. Nigdy żadne z nas nie zdradziło więzi, jaka nas łączyła. Co prawda próbowaliśmy przerodzić przyjaźń w coś więcej, ale to nie miało sensu. Kochaliśmy się jedynie jak brat z siostrą. W pełni uświadomiliśmy to sobie, kiedy poznałam Matta. On go zaakceptował. Szanował mój wybór. Był tolerancyjny. Nigdy mi niczego nie zakazywał. Ufał mi. Wiedział, że go nie zostawię. Był wspaniałym człowiekiem…

                Cholerna śmierć pozbawiła mnie jedynego prawdziwego przyjaciela i brata. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego? Za co taka kara? Czy to przez to, że byliśmy naprawdę szczęśliwi?

              Cris, proszę wróć! Nie zostawiaj mnie samej na tym podłym świecie. Proszę. Come back!

***

              Leżałam na skórzanej sofie w limuzynie. Szybko się zerwałam, ale wtedy moją głowę przeszył ostry, wręcz kłujący ból. Osunęłam się z powrotem na miejsce, w którym wcześniej leżałam.

                   - Ellein, spokojnie. Nie wstawaj.

               Dopiero teraz spostrzegłam, że po przeciwnej stronie siedział Matt. W tej chwili się do mnie zbliżył. Osunął mi z twarzy kosmyk włosów. Uśmiechał się, ale wyczułam w jego oczach strach i przejęcie.

                   - Matt… - Chciałam coś powiedzieć, ale on przyłożył mi swój palec do ust.

                    - Ciii… Odpoczywaj. Później ci wszystko opowiem.